Zo is de vermeende besparing op het vastgoedbeheer niets meer en niets minder dan een boekhoudkundige truc die de gemeenschap juist een boel geld gaat kosten. Want: de besparingen zijn fictief, de kosten reëel. Ook zullen de transities op de gemeentelijke financiën gaan drukken, te meer daar de benodigde transformatie nog steeds onvoldoende in beeld is.

Als extra inkomsten in de vorm van precariobelastingen niet doorgaan, dan is de boot helemaal aan. Daarnaast is onzeker wat het uiteindelijke resultaat van CV Parijsch voor de gemeente zal betekenen. Zeker als we de kwaliteit van de laatste nieuwe wijken van Culemborg op peil willen houden en de verleiding weerstaan om enorm te gaan te verdichten, dan zal het wellicht zelfs geld gaan kosten in plaats van opbrengen.

Ook de ambtelijke organisatie kraakt en piept. In de ogen van de ChristenUnie komt dit niet zozeer doordat de raad ook hier heeft moeten bezuinigen, maar door de manier waarop dat gedaan is. De bezuiniging is aan natuurlijk verloop overgelaten en aan het afscheid dat medewerkers op eigen initiatief hebben genomen, met de belofte van een flink aantal maandsalarissen bij uitdiensttreding. We zijn hier steeds kritisch op geweest en hebben dat ‘snijden zonder het mes vast te houden’ genoemd. Een bijzonder gevaarlijke manier van snijden voor alle betrokkenen. Natuurlijk is het zo dat veel medewerkers van de gemeente hun uiterste best doen, maar over het geheel genomen hebben we de indruk dat we helaas gelijk krijgen en de efficiency van het gemeentelijk apparaat achteruitloopt.

Wanneer ik naar onszelf kijk als stadsbestuur, dan doemt het beeld op van de automobilist die de weg kwijt is, uren op de kaart kijkt zonder er achter te komen waar hij is of waar hij naar toe moet en die ten langen leste maar in de auto stapt om maar weer te gaan rijden. Niet dat dat helpt, maar dan wordt er tenminste wat ‘gedaan’. Het ergste vind ik dat we bij belangrijke beslissingen allerlei adviezen en rapporten naast ons neer leggen en bepaalde schadelijke ontwikkelingen gewoon doorzetten, zoals de Spoorzone.

Zorgen dus, zelfs grote zorgen. We kunnen het niet meer alleen en zouden het ook anders moeten willen. Anders, door nog veel meer dan nu de deskundigheid uit de stad te betrekken en serieus te nemen. Door andere vormen van bestuur toe te passen, overigens mét behoud van het democratisch fundament. Omarmen in plaats van loslaten. Dat vraagt een actief betrokken raad, die zich goed laat informeren en die meer met inhoud bezig is dan het proces. Als ChristenUnie zullen we, net als in de afgelopen tijd, ons hierin verder verdiepen en steeds nieuwe wegen zoeken in het contact met de inwoners van deze stad. Zodat we een begaanbare weg vinden. Niet bij toeval, maar onderbouwd, met een breed draagvlak en toekomstbestendig. Zodat we onze stad met trots kunnen overdragen aan onze kinderen en kleinkinderen. Want we zijn er voor elkaar!"