In ons parlement werden grote woorden gesproken in een ruzieachtige sfeer en door verschillende partijen vergaande maatregelen geëist. Maar het is zeer de vraag of die ons kunnen beschermen, nu juist bestaande bevoegdheden niet afdoende zijn gebruikt. De aanslagplegers waren immers in beeld bij justitie en veiligheidsdiensten. Kunnen we de bescherming van onze open, maar daardoor ook kwetsbare samenleving alleen bij de overheid neerleggen? Of wordt ook iets aan onszelf gevraagd? En zo ja, wat dan?

Zekerheid is dikwijls verhulde twijfel. Dat geldt in extreme mate voor radicalisme. Radicalisme krijgt een kans waar mensen zo immens worstelen met hun identiteit, hun plek in de samenleving en het alomtegenwoordige onrecht dat mensen elkaar aandoen, dat alleen de hardste woorden en de meest rigide kaders nog houvast lijken te bieden. Het beste medicijn hiertegen is in veel gevallen een goede bodem onder het eigen bestaan: Een gezin, een huis en werk. In deze tijd is dit voor veel jongeren onbereikbaar. In een klimaat van doorgeslagen individualisering en Internet als katalysator bij de ontwikkeling van verwrongen denkbeelden, wordt radicalisme verder versterkt. 

Als het eenmaal uit de hand gelopen is, zijn harde maatregelen onvermijdelijk. Maar tot die tijd zijn er betere antwoorden. Onze open samenleving heeft kunnen ontstaan door een diep gevoelde gemeenschapszin, door een weerbaarheid van binnenuit. Daarom is het zo belangrijk dat solidariteit en omzien naar elkaar een permanente houding zijn, veel meer dan een eenmalige deelname aan een protestmars. Gaat het ons lukken om onze jongeren een plek te geven, over de grenzen heen van gemeenschappen en sociale verbanden? Hebben we oog voorde mensen in onze eigen buurt die ons nodig hebben?

Prima dat we ons uitspreken voor de vrijheid. Maar durven we ook onze hand uit te steken naar de ander? Want we zijn er voor elkaar!

Daniël Jumelet
d.jumelet@cu-culemborg.nl

De Raadspraat verscheen 20 januari in de Culemborgse Courant.